Ik heb echt met mijn Turkse vrienden te doen, en dat zijn er veel; uit alle hoeken en met verschillende achtergronden. Wat moet je nu wel en niet doen, hoe moet je je opstellen en welke kant kies je? Vrijwillig of noodgedwongen, dat is nu niet belangrijk.

Je land doet weliswaar op een onprettige wijze een beroep op je, onder het mom van een democratische weg om je stem uit te brengen over ja en nee.
Ja, voor meer macht voor Erdogan, dat is wat tot ons komt via de media en nee tegen Erdogan.

Maar wat als je van je vaderland houdt? Wat als je alles in het werk stelt om daar geen puinhoop van te maken. Je wil jaarlijks, soms meerder malen per jaar, lekker gaan genieten van een prachtige land. Wat is je stem dan waard?
Is je ja een stevige duw richting meer democratie en meer rechten en vrijheden?
Of is je ja een stevige steun voor meer dogma, alleenheerserij en dus weinig individuele vrijheden? Ofwel, genieten van Turkije maar wel met gebruiksaanwijzingen, geen spontaan vrij gevoel om van je vaderland te genieten.
Ik heb het met mijn Turkse vrienden te doen.

Wat als de Turken massaal voor nee zouden kiezen? Wat is dan de opstelling van Europa en de Europese landen? Worden de Turken dan volwaardiger gezien en behandeld, of maakt het geen verschil?
Is het Turkse ja dan een garantie voor een volwaardig, volwassen Turkije waar ieder Turk naar verlangt,  en wie doet dat niet? Het is toch een prachtig land!

Ik wens al mijn Turkse vrienden veel wijsheid, geduld en relativeringsvermogen toe, want voor je het weet, is het verschil tussen ja en nee  geen cent waard, want wat wel telt is aan welke kant je staat als het misgaat, en wat nog erger is, wie staat dan aan jouw kant als het misgaat?
Ik heb te doen met mijn Turkse vrienden.

Mohamed el Haddad