De stad huilt, de stad zoekt het verdwenen geluid.
Het was zo luid het geluid.
De harde, gescheerde stem was er altijd in mijn stad.

Ik lachte, ik geneerde me en velen met mij.
Stiekem luisterde ik toch naar de woorden, naar de stem.
Ik zocht naar mezelf in het verhaal.

De winkels duwde me richting de stem.
Luisteren moest ik.
Niet om het te snappen.
Niet om in de hemelen te geloven
Het ging om mezelf.

Vluchten kon niet.
De stad schreeuwt.
De schreeuw komt binnen tot in mijn ziel.
Het komt nooit meer terug.

De schreeuw van de stad komt nooit meer terug.
Bij de man is het mannelijk.
Bij de vrouw is het vrouwelijk.
Maar bij de heer is het heerlijk.
De stad schreeuwt niet meer.

Mohamed el Haddad
Eindhoven, juli 2020